Wat cake smashing ons leert over grenzen en machteloosheid
Stel je voor: een kind zit klaar voor zijn verjaardagstaart. Kaarsjes branden, alle ogen zijn op hem gericht. Telefoons gaan omhoog om het te filmen. Het is een moment van vieren, van gezien en geliefd worden.
En dan gebeurt het: een hand duwt het gezicht van het kind in de taart. Iedereen lacht. Het kind zit beduusd, bedekt met slagroom, soms zelfs in tranen.
Op sociale media zien we dit massaal voorbij komen als “onschuldig en grappig.” Maar kijk je dieper, dan zie je iets anders: een kind dat leert dat zijn grens er niet toe doet.
Wat een kind hier écht van leert
In plaats van veiligheid en erkenning ervaart het kind vernedering. Dit laat een diepe afdruk achter, in de vorm van overtuigingen zoals:
- Ik word niet gehoord.
- Ik word niet erkend.
- Ik ben machteloos.
- Ik moet me aanpassen om erbij te horen.
Deze programma’s blijven vaak onbewust meedraaien en kleuren het latere leven: in vriendschappen, op het werk en in relaties.
De dramadriehoek in actie
Cake smashing laat ook zien hoe de dramadriehoek al jong in werking treedt:
- De dader: degene die het kind in de taart duwt.
- Het slachtoffer: het kind dat machteloos achterblijft.
- De redder: iemand die zegt “lach maar mee, het is maar een grapje” – maar zo eigenlijk bevestigt dat het gevoel van het kind er niet toe doet.
Zo’n ritueel lijkt klein, maar het bekrachtigt een collectief script: gevoelens zijn minder belangrijk dan de groep, en disrespect is normaal.
Patronen die we meenemen in volwassen relaties
Wat je als kind leert in zulke momenten, neem je mee. Je leert te zwijgen als je gekwetst bent, mee te lachen om wat pijn doet, en je eigen grens te negeren.
De ironie: een moment dat bedoeld is om liefde en vieren te bekrachtigen, verandert in een ritueel van vernedering en machteloosheid. En dát voedt de grotere matrixvelden – collectieve patronen van angst, schaamte en disrespect.
De broncode van overtuigingen
Deze overtuigingen zijn eigenlijk niets meer dan programma’s. Denk aan de broncode achter een website: wat daar staat, bepaalt wat je op het scherm ziet.
Zo werkt het ook in ons bewustzijn. Wat ooit is ingeprent, blijft actief totdat je de code aanpast of wist.
Hoe je de code wist
Het goede nieuws: deze programma’s kun je wél wissen. Je hoeft niet gevangen te blijven in machteloosheid of schuld.
Tijdens mijn webinar op 2 oktober laat ik je zien hoe je deze verborgen scripts kunt herkennen en loslaten. Zodat er ruimte komt voor jouw Essentie en je eigen grenzen weer tellen.
Reacties