De verborgen dynamiek van geweld en femicide
Steeds vaker horen we verhalen over geweld tegen vrouwen: verkrachtingen, mishandelingen, zelfs moord door de eigen partner. Het raakt ons diep, en de eerste reflex is vaak: meer camera’s, strengere straffen, betere veiligheid. Maar de wortels liggen veel dieper.
Geweld lijkt iets dat plots gebeurt: een ruzie die uit de hand loopt, een vrouw die wordt aangevallen in een park. Maar de voedingsbodem voor dit geweld wordt al veel eerder gelegd — vaak op manieren die we nauwelijks nog opmerken.
Geweld als entertainment
Veel van ons groeien op met geweld als vermaak. Een klein voorbeeldje:
- In tekenfilms gaat het meestal over een boos en vaak gewelddadig figuur vs een onschuldige dat moet ontsnappen. Rake klappen zijn grappig.
- In games levert het doden van anderen punten op.
- In films wordt obsessieve jaloezie of agressief bezit gepresenteerd als bewijs van diepe liefde.
Maar als je er op let merk je dat vermaak en entertainment zelden vrij is van macht, onderdrukking, hebzucht, pijn, drama enz.
Het lijkt onschuldig, maar deze beelden programmeren ons zenuwstelsel. Wat ooit instinctief voelde als “fout”, begint normaal te lijken. Ons morele kompas raakt afgestompt, en empathie wordt naar de achtergrond geduwd. De stille verschuiving van grenzen.
Wanneer pijn grappig wordt en controle romantisch, verschuift er iets in ons collectief. We leren dat de sterkste gelijk heeft, dat macht nodig is om veilig te zijn, dat liefde altijd verbonden is met drama of strijd.
En tegen de tijd dat we volwassen zijn, herkennen we niet altijd meer waar gezonde grenzen ophouden en waar geweld begint.
De matrix die gevoed wordt. Deze normalisering van geweld is geen toeval: het past precies in het grotere programma van onze samenleving. Een matrix waarin macht en afhankelijkheid telkens worden herhaald, en waarin empathie systematisch wordt verzwakt. Hoe meer mensen dit programma dragen, hoe sterker het collectief dat voedt.
Terug naar innerlijke ethiek
Toch dragen we allemaal een innerlijk kompas dat weet: liefde is nooit pijn, vernedering of controle. Het vraagt alleen dat we de sluier optillen en durven zien hoe diep dit collectieve programma werkt. Want zolang we geweld als normaal blijven accepteren, blijven we onbewust bijdragen aan de dynamiek die leidt tot misbruik en femicide.
Binnenkort organiseer ik een gratis webinar, een informatieve avond, waarin we in dialoog, deze thema’s verder onderzoeken in gesprek met elkaar. Samen kijken we ook hoe Slachtoffer, Redder en Dader elkaar vinden en hoe dit collectieve veld gevoed wordt — en wat er nodig is om daaruit te stappen.
Hieronder een indrukwekkende dans uitgevoerd in Quebec bij Canada’s got talent 2024
Reacties